سردرد

ز دل برمی‌کشید آه از سردرد چنین تا بر کنار نیل جا کرد

هر دل که تمام از سردردی برخاست هستیش ز پیش همچو گردی برخاست

گشتم همه اطراف گلستان زسردرد جز بلبل شوریده همه آواز ندیدم

به فکر بی کسی خود فتاده بودم دوش که داشتم ز سردرد تا سحر فریاد

از سردرد چو بر حال سخن گریه کنم خون شود گوهر معنی همه در کان سخن