کلمه اسباط جمع سبط است و به معنای نسل و فرزندان یک شخص خاص، به ویژه فرزندان یعقوب (ع) و دوازده فرزند او که هر یک از آنها یک قبیله یا نسل را تشکیل می‌دهند، به کار می رود.
همچنین، اسباط می‌تواند به قبیله‌ها یا گروه‌های مختلفی که از یک نسل مشترک می‌آیند، اشاره کند و به طور کلی به تبار و نسل یک فرد یا گروه اشاره دارد، به ویژه در زمینه‌های دینی و تاریخی.
[ویکی فقه] اسباط اسم عام انبیای بنی اسرائیل یا پیامبرانی از آل یعقوب، یا عنوان کلی قبایل بنی اسرائیل است.
اسباط واژه ای عربی و جمع سبط (به کسر سین) است به معنی نوه یا فرزند فرزند. استعمال لفظ اسباط در قرآن فقط درباره بنی اسرائیل (فرزندان یعقوب) می باشد.
لفظ اسباط پنج بار در قرآن آمده و در میان اسباط، پیامبرانی مبعوث شده که به انبیای بنی اسرائیل مشهورند. زمانی که ذریه یعقوب (علیه السلام) زیاد شدند (اولاد او دوازده تن بودند)، در اراضی فلسطین در شرق دریای روم منتشر می شوند و قبائلی می گردند که آنان را اسباط و بنی اسرائیل می نامند.
به تعبیر دیگر، اسباط بنی اسرائیل، دوازده تیره و ملت بودند که هر تیره از آنان به یکی از فرزندان یعقوب (علیه السلام) منتهی می شوند.
[ویکی شیعه] أسباط به معنای فرزندان و نوادگان به پیامبرانی از بنی اسرائیل یا قبایل دوازده گانه بنی اسرائیل اشاره دارد. طبق قرآن اسباط اشخاصی بوده اند که به آنها وحی می شده و در قرآن از آنها در کنار دیگر پیامبران از جمله ابراهیم(ع) و یعقوب(ع) یاد شده است. در روایات نیز اسباط شایسته درود و صلوات دانسته شده اند.
گروهی از شیعیان اسباط را امام حسن(ع)، امام حسین(ع) و یا امامان معصوم(ع) دانسته اند.
اسباط در لغت به معنای نوادگان، فرزندان و قبیله است. به باور برخی این کلمه ریشه عبری داشته و به معنای عصا یا جماعتی است که با عصا رهبری می شوند. این واژه در قرآن ۵ بار به کار رفته است. در کتاب مقدس نیز فرزندان یعقوب(ع)، ۱۲ سبطِ وی معرفی شده اند. همچنین نام یکی از درهای مسجد الصخره در بیت المقدس، «باب أسباط» بوده است.
[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است
در قرآن مراد از این واژه گاهی تیره ها و گروه های دوازده گانه قوم حضرت موسی علیه السلام است؛اما در موارد دیگر اسباط دارای «ال» تعریف بوده و از آن به عنوان دریافت کنندگان وحی یاد می شود؛ اما هویت آنان مورد اختلاف است. از گزارش های لغوی، تفسیری و روایی برمی آید، گروه یاد شده افراد خاصی از میان نوادگان یعقوب بوده اند که افزون بر استمرار نژادی، به اعتبار جانشینی آن حضرت، دنباله معنوی او نیز به شمار رفته و بر اساس ظاهر آیات مربوط پس از حضرت یوسف علیه السلام و پیش از حضرت موسی علیه السلام در مصر و میان بنی اسرائیل رسالت داشته اند.
أسباط جمع سِبْط و برگرفته از ریشه «س ـ ب ـ ط» است. کاربردهای متفاوت این ماده و مشتقات آن و گزارش های واژه نگاران از معنای آن نشان می دهد که ریشه «س ـ ب ـ ط» در اصل به معنای امتداد و انتشار اموری بکار می رود که منشأ و ریشه واحدی داشته و امتداد و انتشار آن ها به صورت طبیعی و آسان صورت می گیرد.
[ویکی فقه] اسباط (قرآن). اسباط، جمع سبط است. سبط به فرزند فرزند (نوه) گفته می شود.
برخی معتقدند: مقصود از اسباط، قبایل بنی اسرائیل اند که به دوازده فرزند یعقوب علیه السّلام منتهی می شوند و بسیاری از مفسران گفته اند: اسباط، پیامبر بوده اند. مرحوم طبرسی گفته است: طبق مذهب ما، همه آنان پیامبر نبوده اند؛ بنابراین، در آیاتی که از وحی یا ایمان به اسباط سخن می رود، مقصود انبیای آنان است؛ ولی در آیه ۱۶۰ سوره اعراف، مقصود، تیره های مختلف بنی اسرائیل اند؛ به همین جهت، اطلاعات اسباط ( پیامبران بنی اسرائیل) به اعتبار پیامبران آنان در این جا، و اسباط (تیره های بنی اسرائیل) در مدخل بنی اسرائیل به اعتبار تیره های گوناگون آنان ذکر شده است.
