نامی اصیل و کهن برای دختران است که ریشه در متون باستانی ایران دارد. این نام در اوستا به‌صورت اِرِنَوَک و در فارسی میانه (پهلوی) به این شکل ثبت شده است. از نظر ساختار واژگانی، ارنواز مرکب از دو بخش اِرِنَه به‌معنای سزاوار، شایسته و مقدس، و واز که صورت باستانی واژه و به‌معنای سخن و گفتار است، می‌باشد. بنابراین معنای کامل نام را می‌توان دارندهٔ سخن سزاوار، کسانی که گفتارش شایستگی دارد یا به‌تعبیری زیباتر آن که سخنش رحمت می‌آورد دانست.
در اساطیر حماسی ایران، به‌ویژه در شاهنامهٔ فردوسی، ارنواز به‌عنوان یکی از شخصیتهای تاریخی و کهن معرفی می‌شود. او خواهر جمشید، پادشاه پیشدادی، است که به‌اتفاق خواهر دیگرش، شهرناز، به‌دست ضحاک اسیر شد و به ناچار به همسری او درآمد. این روایت نمادین، نشان‌دهندهٔ تسلط نیروهای بدی بر نیکی و گذر دوران سختی و ظلمت در تاریخ اساطیری ایران است. نام ارنواز، با این پیشینهٔ غنی، پیوندی ناگسستنی با فرهنگ، تاریخ و ادبیات حماسی ایران زمین دارد.
این نام نه تنها به‌دلیل تلفظ دلنشین و معنی عمیق و مثبتش، بلکه به‌خاطر اصالت و ریشه‌دار بودن در میراث فرهنگی ایران، همواره گزینه‌ای باشکوه برای نام‌گذاری محسوب شده است. ارنواز نماد فردی است که سخنش همراه با خرد، شایستگی و برکت است و انتخاب آن، پاس‌داشتی ارزشمند برای احیای نام‌های اصیل فارسی و زنده نگاه داشتن یاد قهرمانان کهن این سرزمین به شمار می‌رود.
