فصاحت به معنای بیان واضح، شیوا و رسا است. این واژه در زبان و ادبیات فارسی و عربی کاربرد دارد و به توانایی فرد در بیان افکار و احساسات خود به گونهای که قابل فهم و تأثیرگذار باشد، اشاره دارد.
فصاحت شامل ویژگیهای زیر است:
وضوح: کلام باید بهگونهای باشد که شنونده یا خواننده به راحتی بتواند آن را درک کند.
رسا بودن: بیان باید به گونهای باشد که احساسات و مفاهیم به خوبی منتقل شوند.
استفاده از واژگان مناسب: انتخاب کلمات و عبارات باید بهگونهای باشد که با موضوع و مخاطب همخوانی داشته باشد.
ترکیب جملات: جملات باید به صورت منطقی و منسجم کنار هم قرار گیرند تا پیام به خوبی منتقل شود.
فصاحت به عنوان یک ویژگی مهم در سخنرانی، نویسندگی و ارتباطات عمومی شناخته میشود و در ادبیات فارسی، شاعران و نویسندگان بزرگ به فصاحت و بلاغت در آثار خود توجه ویژهای داشتهاند.
اشعار نو او نیز درونمایهای تازه و ابتکاری دارد و چون فصاحت زبان و قوت بیان سایه با این درونمایهٔ ابتکاری همگام شده، نتیجهٔ مطلوبی بهبار آورده است. خود او معتقد است برای او اصل عاطفهٔ شعر است.
تا کلک او به گاه فصاحت روان بود بازار او به نزد بزرگان بود روا
زبان اکثر مردم روستا نیز عربی میباشد و به همین زبان نیز صحبت میکنند. عرب های ساکن در روستای آبشور از طایفه آلسعدی و از ایل بزرگ عرب خمسه میباشند. متاسفانه در سالهای اخیر از فصاحت زبان عربی کاسته شده است بهطوری که بعضی از کلمات یک نسل با نسل بعدی تفاوت دارد و روبه فارسی شدن میباشد.
چونانکه ز بس فصاحت و معنی در صنعت آن فرو چکانم زر
ابن تومرت در حضور یاران و مردم گریه و از باب امتحان به او گفت که قرآن بخواند و او هر بخش از کتاب خدا را که به وی نشان دادند با فصاحت تمام تلاوت کرد. به پرسشهایی که از موطّأ و کتب فقه و اصول از ونشریسی شد، چنان پاسخ گفت که تعجب همگان را برانگیخت.
