زن‌دوستی، به تمایلی افراطی و سیری‌ناپذیر در مرد برای ارضای جنسی توسط زن اطلاق می‌شود. این برداشت، که احتمالاً ریشه در برداشت‌های نادرست یا کلیشه‌ای از روابط و رفتارهای انسانی دارد، بر جنبه‌ای خاص و محدود از تعاملات میان زن و مرد تمرکز می‌کند. در حالی که غریزه جنسی بخشی طبیعی از وجود انسان است، تقلیل روابط پیچیده انسانی به چنین تمایلات صرفاً فیزیکی، تصویری ناقص و ناکارآمد از ماهیت انسان ارائه می‌دهد.
در بسیاری از فرهنگ‌ها و دیدگاه‌های روان‌شناختی، زن‌دوستی (یا به طور کلی‌تر، دوست‌داشتن جنس مخالف) به معنای عام، به احساسات عمیق‌تر، عاطفی و روانی اشاره دارد که فراتر از ارضای صرف جنسی است. این احساسات شامل احترام، علاقه، درک متقابل، همراهی و تلاش برای ایجاد یک پیوند پایدار و معنادار است. روابط انسانی، به ویژه در بستری عاشقانه یا زناشویی، ترکیبی از نیازهای جسمی، روانی و اجتماعی است و تمرکز انحصاری بر یکی از این ابعاد، به نادیده گرفتن سایر جنبه‌های حیاتی منجر می‌شود.
زن‌دوستی به گونه‌ای که صرفاً بر تمایل جنسی مرد متمرکز نباشد، ضروری به نظر می‌رسد. زن‌دوستی واقعی، اگر بخواهیم آن را در چارچوبی صحیح و انسانی بسط دهیم، باید شامل ارزش‌گذاری برای شخصیت، هویت و احساسات زن باشد و ازدواج یا رابطه بر پایه احترام متقابل، عشق و همراهی بنا شود. این رویکرد، نه تنها به ارضای نیازهای عمیق‌تر انسانی کمک می‌کند، بلکه پایه‌های یک رابطه سالم و پایدار را نیز مستحکم می‌سازد.