راندنی در زبان فارسی، حامل بار معنایی عمیقی است که فراتر از یک تعریف ساده می‌رود. این واژه، که از مصدر راندن اشتقاق یافته، به مفهومی اشاره دارد که در آن، چیزی یا کسی شایستگی و لیاقتِ دور شدن، طرد شدن، یا حتی هدایت شدن به سمتی خاص را داراست. این راندن می‌تواند جنبه‌ای فیزیکی داشته باشد، مانند راندن چهارپایان یا وسایل نقلیه، و یا جنبه‌ای انتزاعی‌تر، همچون راندنِ افکار منفی یا دفعِ بلایا. در هر حال، راندنی بودن، گویای ظرفیت و استحقاقِ این عمل است.
در کاربردهای رسمی و ادبی، این واژه اغلب برای توصیف موقعیت‌ها یا اشخاصی به کار می‌رود که به دلایلی، چه اختیاری و چه اجباری، باید از محیطی کنار گذاشته شوند یا مسیری مشخص را طی کنند. این واژه می‌تواند بیانگرِ حکمتی باشد که در پسِ یک جدایی یا هدایت قرار دارد؛ گویی این دور شدن یا پیش راندن، امری ضروری و در راستای صلاحِ کلی است. به عنوان مثال، ممکن است گفته شود که یک رویکردِ نادرست، راندنی است، به این معنا که باید از آن اجتناب کرد و آن را کنار گذاشت تا مسیرِ درست هموار گردد.
