بازیگر مکمل مرد به هنرمندی اطلاق می‌شود که در یک اثر نمایشی، نقش محوری اما نه اصلی را ایفا می‌کند. این نقش از لحاظ اهمیت داستانی و تأثیرگذاری بر پیشبرد وقایع، بلافاصله پس از بازیگر نقش اول قرار می‌گیرد. وظیفه اصلی بازیگر مکمل، نه تنها همراهی و پشتیبانی از شخصیت اصلی است، بلکه او اغلب به عنوان کاتالیزوری برای تحولات داستانی، یا به عنوان عنصری برای تکمیل و غنا بخشیدن به جهان اثر عمل می‌کند. او می‌تواند دوست، دشمن، رقیب، یا حتی راهنمای قهرمان داستان باشد و حضورش، ابعاد جدیدی به شخصیت‌پردازی‌ها و پیچیدگی‌های پیرنگ می‌بخشد.
نقش بازیگر مکمل مرد به گونه‌ای است که بدون حضور او، داستان ممکن است از عمق و کشش لازم برخوردار نباشد. او اغلب نماینده دیدگاه‌ها یا چالش‌های متفاوتی است که شخصیت اصلی را به کنش وامی‌دارد یا در مسیر او قرار می‌دهد. هنرنمایی در این جایگاه، نیازمند ظرافت و توانایی بالایی است تا بازیگر بتواند بدون تحت‌الشعاع قرار دادن نقش اول، حضوری مقتدر و به یادماندنی از خود به جای بگذارد. تفاوت او با بازیگران فرعی در میزان اهمیت و زمان حضورش در اثر است؛ بازیگر مکمل، وزنه‌ای داستانی محسوب می‌شود که غیبتش به وضوح احساس خواهد شد.
تاریخ سینما و تئاتر سرشار از نمونه‌های درخشان بازیگران مکمل مردی است که با ایفای نقش‌های کلیدی، نه تنها به موفقیت آثار کمک شایانی کرده‌اند، بلکه خود نیز به چهره‌های ماندگاری در عرصه هنر تبدیل شده‌اند. این نقش‌ها فرصتی برای نمایش طیف وسیعی از مهارت‌های بازیگری، از کمدی تا درام، و از اکشن تا شخصیت‌های پیچیده روانشناختی را فراهم می‌آورند. در واقع، می‌توان گفت که بازیگر مکمل مرد، ستون فقرات پنهان بسیاری از داستان‌های موفق است که با درخشش خود، به غنای کلی اثر می‌افزاید.
