افزایش یافتن از نظر ساختار واژگانی، ترکیبی ظریف از دو جزء فارسی اصیل است: افزایش و یافتن. افزایش که ریشه در پهلوی و فارسی باستان دارد، به معنای افزودن، زیاد کردن، و نمو بخشیدن است. این واژه حامل مفهوم رشد کمی یا کیفی در یک پدیده یا مقدار مشخص است. در کنار آن، یافتن به معنای حاصل شدن، پدید آمدن، و محقق گشتن به کار می‌رود. بنابراین، ترکیب این دو واژه، افزایش یافتن، بیانگر فرآیندی است که طی آن، پدیده‌ای رو به فزونی می‌گذارد یا مقداری رشد می‌کند و این وضعیت جدید حاصل می‌گردد. این ساختار، به جای تصریح بر یک کنش فاعل‌محور، بر جنبه‌ی حصول و تحقق یک وضعیت افزایشی تاکید دارد.
در زبان فارسی، طیف وسیعی از مفاهیم را در بر می‌گیرد و می‌تواند در بستر‌های گوناگونی به کار رود. از نظر معنایی، این عبارت، بیانگر هرگونه سیر صعودی یا رشد تدریجی است، خواه این رشد در کمیت باشد، خواه در کیفیت، یا حتی در شدت و وسعت. برای بیان همین مفهوم، زبان فارسی سرشار از مترادف‌های گوناگونی است که هر یک ظرافت‌های معنایی خاص خود را دارند. بیشتر شدن به سادگی به معنای ازدیاد کمی اشاره می‌کند. بالا رفتن بیشتر به تغییر وضعیت مکانی یا ارتقای جایگاه یک پدیده دلالت دارد، هرچند که در مورد اعداد و ارقام نیز به کار می‌رود. افزایش پیدا کردن نیز تقریباً هم‌معنا با افزایش یافتن است و بر حصول و تحقق وضعیت افزایشی تاکید می‌کند. انتخاب هر یک از این واژگان و عبارات، به بافتار جمله و منظور دقیق گوینده یا نویسنده بستگی دارد.
