کاکپیت بخش جلویی هواپیماست که خلبان از آنجا هدایت هواپیما را بر عهده دارد. در بیشتر هواپیماهای امروزی، این بخش سرپوشیده طراحی شده است، به‌جز تعداد محدودی از هواپیماهای سبک. در اتاقک خلبان، ابزارها و دستگاه‌های کنترلی روی یک پنل قرار گرفته‌اند که خلبان به کمک آن‌ها عملیات هدایت هواپیما را انجام می‌دهد. همچنین، در هواپیماهای مسافربری، این اتاقک به وسیله یک درب از کابین مسافران جدا می‌شود. پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، شرکت‌های هواپیمایی بزرگ تدابیر امنیتی بیشتری برای محافظت از اتاقک خلبان در برابر دسترسی غیرمجاز اتخاذ کردند.
اولین هواپیمای مجهز به کابین سرپوشیده، آورو تایپ اف بود که در سال ۱۹۱۲ ساخته شد. تا اواسط دهه ۱۹۳۰، اکثر جنگنده‌ها دارای اتاقک خلبان روباز بودند، اما از آن زمان به بعد، طراحی اتاقک سرپوشیده به استاندارد تبدیل شد. یکی از دلایل اصلی استفاده نکردن از کابین‌های سرپوشیده در هواپیماهای دو دهه نخست قرن بیستم، محدودیت‌های مربوط به مواد سازنده پنجره‌ها بود. پیش از ورود ماده پرسپکس در سال ۱۹۳۳، پنجره‌ها یا از شیشه‌های ایمن و سنگین ساخته می‌شدند یا از نیترات سلولز که سریع زرد شده و بسیار آتش‌زا بود. با وجود این مشکلات، در میانه دهه ۱۹۲۰ بسیاری از سازندگان هواپیما اقدام به استفاده از کابین‌های سرپوشیده کردند. از جمله نخستین هواپیماهای مجهز به اتاقک خلبان سرپوشیده می‌توان به فوکر سه موتوره در سال ۱۹۲۴، یونکرس و۳۴ در سال ۱۹۲۶، فورد سه موتوره در همان سال، لاکهید وگا در سال ۱۹۲۷ و روح سنت لوییس اشاره کرد.
