پژاگن

لغت نامه دهخدا

پژاگن. [ پ َ گ ِ ] ( ص مرکب ) فژاگن. پژوین. ناشسته. آلوده به ریم. پلید. چرکن. زشت. دَنِس :
لطیف و جوانم چو گل در بهار
پژاگن نیم سالخورده نیم.ابوشکور.و رجوع به فژاگن شود.

فرهنگ معین

(پَ گِ ) (ص مر. ) ۱ - چرکین . ۲ - زشت ، نازیبا.

فرهنگ عمید

چرکین، چرک آلود، پلید، پژوین: لطیف و جوانم چو گل به گاه بهار / پژاگن نیَم سال خورده نیَم (ابوشکور: شاعران بی دیوان: ۸۸ ).

ویکی واژه

چرکین.
زشت، نازیبا.