دانشنامه اسلامی
(وف 927 ق). شاعر. متخلص به ضیایی. از سخن سرایان آذربایجان و از معاصران سلطان حسین بایقرا و یعقوب میرزای آق قویونلو بود. برای تحصیل به هرات رفت و در آنجا مورد توجه امیر علیشیر قرار گرفت.
وی به دقت ذهن و حدت فهم شهرت یافت و اکثر قصایدش در لغز و معما است. در اواخر دوره ی گورکانیان. ضیایی به تبریز بازگشت و در 902 ق قصیده ای در جلوس احمد بیگ بن اغورلو محمد بن اوزون حسن پادشاه آق قویونلو گفت. مدفن وی در تبریز است. در تذکره ی «مجالس النفائس» شرح حال او تحت عنوان ضیای تبریزی آورده شده است.
