لغت نامه دهخدا اخصاء. [ اِ ] ( ع مص ) آموختن یک علم را. ( منتهی الارب ). || خصی کردن. ( غیاث از لطائف ). بیرون کشیدن خصیه و تخم آدمی : این جزا تسکین جنگ و فتنه است آن چو اخصاء است و این چون ختنه است.مولوی.
