دانشنامه اسلامی
مُشَرف الدوله شاهنشاه، ابوعلی حسن بن بهاءالدوله (۳۹۳-۴۱۶ق/۱۰۰۳-۱۰۲۵م)، در روزگار فرمانروایی برادرش سلطان الدوله، در بغداد کارش بالا گرفت و به امیرالامرایی رسید (۴۱۱ق/۱۰۲۳۰م). آنگاه که سلطان الدوله دچار شورش لشکریانش گشت، به درخواست آنها، مشّرف الدوله را در بغداد به جای خود نهاد و به اهواز رفت. اما در شوشتر، ابن سهلانِ وزیر را به عراق فرستاد تا مشرّف الدوله را از آن جا براند. مشرّف الدوله برای نگهداری تخت خود به تکاپو افتاد و ترکانِ واسط را گرد آورد و به مقابله شتافت و ابن سهلان را بشکست و او را در واسط به محاصره گرفت. چون کار بر ابن سهلان تنگ شد، صلح خواست و واسط را تسلیم کرد. نیز در بغداد برای مشرّف الدوله به نام شاهنشاه خطبه خواندند و نام سلطان الدوله را بینداختند (۴۱۲ق/۱۰۲۱م) و مشرف الدوله را دولت استوار شد.
ابن اثیر، عزالدین، الکامل، ج۹، ص۳۱۷، دارصادر، بیروت، ۱۳۹۹ق.
در ۴۱۲ق/۱۰۲۱م، دیلمیان را که می خواستند به خانه های خود در خوزستان بازگردند، اجازه خروج داد و آن ها به سلطان الدوله پیوستند. سلطان الدوله، امیدوار به اعاده قدرت، پسر خود ابوکالیجار را به اهواز فرستاد و او بر آن جا چیره شد. اما در ۴۱۳ق/۱۰۲۲م، به پایمردی ابومحمد بن مُکرَم و مؤیدالملک الرخَّجی، در میانه صلح افتاد و مقرر شد که مشرّف الدوله بر عراق فرمان براند و فارس و کرمان از آنِ سلطان الدوله باشد.
ابن اثیر، عزالدین، الکامل، ج۹، ص۳۲۷، دارصادر، بیروت، ۱۳۹۹ق.
۱. ↑ ابن اثیر، عزالدین، الکامل، ج۹، ص۳۱۷، دارصادر، بیروت، ۱۳۹۹ق.
...
