دانشنامه اسلامی
وی دوبار به حج رفت، بار نخست همراه مرشد خود، بهاءالدین نقشبند و بار دوم، پس از انجام مراسم حج بیمار شد و در 24 ذیحجۀ 822ق، در مدینه درگذشت. شمس الدین محمد فَناری (متوفی 834) و اهل مدینه بر وی نماز گزاردند و او را در جوار قبر عباس، عموی پیامبر(ص)، در بقیع دفن کردند. زین الدین خوافی (متوفی 838) نیز سنگ قبر او را از مصر آورد.
دربارۀ مقام علمی و روحانی او و نیز نفوذ کلام وی در امرای زمان، سخنان بسیاری نقل شده است، از جمله گفته اند که نفوذ کلام سلسلۀ نقشبندیّه در حکومت های وقت، از وی آغاز شده است. عبدالرزاق کرمانی در تذکره در مناقب شاه نعمت الله ولی از او در زمرۀ «کُمَّلِ» زمان نام برده است.
وی مریدانی داشت که برخی از آن ها عبارت اند از: ابونصر محمد پارسا فرزند و جانشین وی؛ ابوالقاسم بخاری صاحب رسالۀ بهائیه در مقامات نقشبندیّه؛ احمد بن محمود معروف به معین الفقراء، مؤلف تاریخ ملازاده و علاءالدین غُجدوانی.
او آغاز کنندۀ شیوۀ علمی و تحقیقی در طریقت نقشبندیّه بود.
1. فصل الخطاب لِوَصل الاحباب الفارق بین الخطاء و الصواب، به فارسی.
