دانشنامه اسلامی
بقعه در لغت به معنای «قطعه زمینی است که به سبب اختلاف رنگ، یا (وجه مشخصه دیگری) مانند آن، از محیط اطراف متمایز باشد»؛ یا «ناحیه پستی با آب راکد».
تعبیر اخیر قطعاً در ریشه واژه بِقاع که در اصل به دره باتلاقی میان رشته کوههای لبنان و جبل الشرقی در سوریه اطلاق می شده، و نیز در ریشه «بُقَیعه» نهفته است.
بقیعه نام محلی است در نزدیکی دریاچه حمص. پس از این معانی، بقعه معنای وسیعترِ «ایالت، ناحیه، و گستره ای از زمین» را یافته است، مثلاً در نوشته های جغرافیانگاران قدیم مسلمان، و ظاهراً این آخرین تحول معنایی آن در کشورهای غربی جهان اسلام بوده است.
← تغییر معنای کلمه بقعه
(۱) علاوه بر قرآن.
(۲) محمدبن منور، اسرارالتوحید، چاپ ذبیح الله صفا، تهران ۱۳۳۲ ش.
(۳) محمدبن احمد مقدسی، احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم، چاپ دخویه، لیدن ۱۸۷۷.
