لغت نامه دهخدا بامبه خور. [ ب َ خوَرْ / خُرْ ] ( نف مرکب ) ( درتداول عامه ) که بامبه خورد. که توسری خورد. که برسر او بامب زنند. || مجازاً ذلیل. حقیر. خوار. توسری خور. ( یادداشت مؤلف ).
