دانشنامه اسلامی
وی از شاگردان برجسته میرمحمدباقر داماد و هم عصر با حکیمان و عالمان بزرگی چون: فیاض لاهیجی، فیض کاشانی، ملا محمّد تقی مجلسی و شیخ حرّ عاملی بوده و عالمی جلیل، فاضل، عامل، متأله و متبحر در علوم است.
برخی معتقداند از آنجا که او در ابتدا، مذاق فلسفی و عرفانی و به آثار تعقّلی، توجه داشته است، در برخی از تألیفات خود، لقب «قطب الدّین» را برای خودش انتخاب نموده ولی در اواخر عمر، چون مذاق اخباری و تعبدی به خود گرفته بود، «لقب بهاءالدین» را در تفسیر برای خود برگزیده است.
او در حدود 1010ق در لاهیجان، در محله ای مشهور به «میدان»، دیده به جهان گشوده و در خاندان علم، فضیلت و سیادت، رشد و نمو کرده است.
پدرش، از عالمان معروف «اشکورات» رودسر است که به خاطر داشتن موقعیت ممتاز علمی، توسط والی لاهیجان، بنا به علل ناگفته، از اشکور به لاهیجان آمده و این شهر را به عنوان وطن اختیار کرده و منصب شیخ الاسلامی لاهیجان را عهده دار گردیده است. جدّش شیخ عبدالوهاب و جدّ اعلای او، «پیله فقیه» اشکوری، همگی از عالمان بزرگ عصر خویش در آن سامان بوده اند.
مادرش زنی علوی به نام فاطمه است که همراه پدر «سیدعلی» و پدر بزرگش «سید محمد یمنی» از ترس پادشاه روم، برای حفظ مذهب خود، به ایران آمدند.
