ادبیات ژورنالیستی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ژورنالیسم در لغت به معنای روزنامه نگاری است و در اصطلاح آثار منظوم و منثوری است که از وقایع و موضوع های عصر خود الهام می گیرد و معمولاً با تغییر اوضاع جامعه موضوع آن نیز کهنه می شود. ادبیات ژورنالیستی ادبیاتی است که از سبک روزنامه برای نوشتن استفاده می کند؛ اما، محصول آن ضرورتاً روزنامه نیست. می توان رمان، شعر و حتی مقالات انتقادی و اجتماعی را به سبک ژورنالیستی نوشت.
ادبیات ژورنالیستی گاه به صورت تحقیرآمیز در برابر ادبیاتی که متعالی تر و ماندگارتر به نظر می رسد، به کار می رود؛ با این وجود نویسندگان برجسته ای به این رشته روی آورده اند. در غرب به ویژه فرانسه ارتباط نزدیکی بین نویسندگان و شاعران بزرگ با روزنامه وجود داشته است و کسانی چون ژان پل سارتر و آلبرکامو از رهگذار همکاری با مطبوعات به شهرت رسیدند.
اولین روزنامه ایران
روزنامه نویسی در ایران اندکی بیش از ۱۳۰ سال قدمت دارد. نخستین نشریه ادواری فارسی در ایران به همت میرزا صالح شیرازی در سال ۱۲۵۳ش. انتشار یافت. این نشریه بی نام، بعدها به «کاغذ اخبار» (ترجمه تحت اللفظی news Paper) مشهور شده است. دومین روزنامه ایرانی «وقایع اتفاقیه» نام دارد که از سال ۱۲۶۷ با تلاش امیرکبیر پا به عرصه گذاشت و پس از چاپ۴۷۰ شماره از آن به نام روزنامه «دولت علیه ایران» تغییر نام داد.
روزنامه های دوران مشروطه
همزمان با انقلاب مشروطیت روزنامه نگاری در ایران به شدت رواج یافت؛ و در دوره مشروطه اغلب نویسندگان برگزیده به ساحت آن قدم نهادند. برخی از روزنامه های این دوره و سال های بعد از آن عبارتند از: صوراسرافیل، تربیت، دانشکده، ملانصرالدین، ارمغان، آینده و...؛ که با گرایش های مختلف سیاسی و اجتماعی و ادبی به چاپ می رسیدند و ادیبان و نویسندگانی چون دهخدا، علی دشتی، ملک الشعرای بهار، مسعود بهنود، محمد حجازی و... در این رشته سرآمد سایرین گردیدند.
نشر کتاب در دوران مشروطه
...
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم