دانشنامه اسلامی
ابوشجاع محمد بن حسین، ملقب به ظهیر الدین، به سال ۴۳۷ق. در منطقه اهواز زاده شد. اصل او از رودراور، از توابع همدان بود. فقه را نزد شیخ ابو اسحاق شیرازی فراگرفت. او را ادیب و شاعر، عادل ، نیکو سیرت و بسیار خیر و نیکوکار خوانده اند. تصانیفی به او نسبت داده اند که از آن جمله می توان به کتاب ذیل تجارب الامم ابن مسکویه اشاره کرد.
[ویکی حج] ابوشجاع ظهیرالدین، وزیر شیعی دولت عباسیان در قرن چهارم هجری. ابوشجاع هشت سال وزارت خلیفه مقتدی بامر الله را برعهده داشت. او ایرانی بود و از دانش هایی چون فقه و شعر بهره داشت. وی را فردی عادل، نیکوکار، مقیّد به امور شرعی و از بهترین وزیران خلافت عباسی دانسته اند. جنگ میان شیعیان و سنیان در بغداد در زمان او روی داد. گفته اند وی در مهار این درگیری، عملکرد خوبی داشته است. انجام امور عام المنفعه چون ساختن مساجد، رسیدگی به امور ایتام از ویژگی های وزارت او است. ابوشجاع چند سال پس از برکناری از وزارت به مدینه رفت و در آنجا اقامت گزید. وی در سال ۴۸۸ق، همان جا درگذشت و در قبرستان بقیع دفن شد.
ابوشجاع محمد بن حسین، ملقب به ظهیر الدین، به سال ۴۳۷ق، در منطقه اهواز زاده شد. اصل او از رودراور، از توابع همدان بود.
وی فقه را نزد شیخ ابو اسحاق شیرازی فراگرفت. او را ادیب و شاعر، عادل، نیکو سیرت و بسیار خیر و نیکوکار خوانده اند. تصانیفی به او نسبت داده اند که از آن جمله می توان به کتاب ذیل تجارب الامم ابن مسکویه اشاره کرد.
