ابن سوار احمد بن علی

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] «ابن سِوار، ابوطاهر احمد بن علی بن عبیدالله بغدادی» (412 - 4 شعبان 496ق)، مقری، نحوی و محدث حنفی که «سوار» نام جد اعلایش بوده است، در حدود 40 سال به فراگیری و آموختن حدیث و قرائت پرداخت و ظاهراً در اواخر عمر نابینا شد و در بغداد درگذشت و در کنار قبر «معروف کرخی» مدفون گردید. تنی چند از افراد خاندان وی از جمله فرزندانش ابوالفوارس هبةالله و ابوالفتوح محمد نیز صاحب نام بوده اند. ابن سوار قرائت را نزد مشایخی چون ابوالفتح عبدالواحد بن شیطا، علی بن محمد بن فارس خیاط، احمد بن مسرور بن عبدالوهاب، حسن بن ابوالفضل شرمقانی و حسن بن علی بن عبدالله عطار فراگرفت. نیز کسانی چون ابومحمد سبط خیاط، ابوالکرم شهرزوری، ابوطاهر سلفی و ابوعلی بن سکره صدفی از او قرائت آموخته اند.
ابن سوار علاوه بر قرائت، به حدیث نیز پرداخت و از کسانی چون محمد بن محمد بن غیلان، علی بن محسن تنوخی و محمد بن عبدالواحد بن رزمه حدیث شنید. از راویان حدیث وی نیز محمد بن ناصر سلاّمی و عبدالوهاب انماطی را می توان نام برد. از دیدگاه جرح و تعدیل، ابن سوار را در نقل، ثقه و ثبت دانسته اند.
تنها اثر به جای مانده او کتاب «المستنیر فی القرائات العشر» است که مورد استفاده مقریان پس از وی قرار گرفته است؛ از جمله ابن جزری در موارد فراوانی از این کتاب استفاده کرده و طرق روایت خود از آن کتاب را به تفصیل ذکر نموده است.
ابن سوار ظاهراً آثار دیگری نیز در علوم قرآنی تألیف کرده که از آن میان به کتاب او در مفردات قاریان ده گانه می توان اشاره کرد.
برگرفته از دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، 1374، ج 3، ص 720، به قلم حسن صفری نادری.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم