لغت نامه دهخدا
صفینة. [ ص َ ن َ ] ( اِخ ) نصرآبادی آرد: موضعی است به مدینه بین بنی سالم و قبا. ( معجم البلدان ).
صفینة. [ ص ُ ف َ ن َ ] ( ع اِمصغر ) تصغیر صَفَن. سفره ای است که بسان عیبه بود. ( معجم البلدان ).
صفینة. [ ص ُ ف َ ن َ ] ( اِخ ) بلدی است به عالیه از دیار بنی سُلَیم دارای خرمابن و ابونصر آرد: صفینه دهی است به حجاز بمسافت دو روز از مکه دارای خرمابن و کشت ها و مردم بسیار. کندی آرد: آن را کوهی است که ستارگویند و بر طریق زبیدیه است و چون حاج تشنه شوند بدان عدول کنند و عقبه صفینه را حاج عراق پیمایند و ( عبور از آن ) دشوار است. ( معجم البلدان ) :
ز آب و خاک سارقیه تا صفینه پیش چشم
بس دواءالملک و تریاقی که اخوان دیده اند.خاقانی.
