لغت نامه دهخدا بزرگ رای. [ ب ُ زُ ] ( ص مرکب ) آنکه رای بزرگ دارد. بلنداندیشه. کسی که رای و اندیشه قوی دارد : کآن تخت نشین که اوج سای است خرد است ولی بزرگ رای است.نظامی.
