لغت نامه دهخدا بهشتی صورت. [ ب ِ هَِ رَ ] ( ص مرکب ) آنکه صورتی تر و تازه دارد. بهشتی روی. زیبا : بهشتی صورتی در جوف محمل چو برجی کآفتابش در میانست.سعدی.
