دانشنامه اسلامی
رضی الدین ابوسعد/ بوسعد ورامینی در اواخر سده پنجم و نیمه نخست سده ششم ق. در ورامین می زیسته؛ اما از زمان تولد و مرگ او اطلاعی دقیق در دست نیست و منابع کمتر به او پرداخته اند. ورامین از سده چهارم در زمره شهرهای شیعه نشین بوده و خاندان های مشهور، از جمله خاندان ابوسعد ورامینی، از آن برخاسته اند. او از نام آوران شیعه ورامین بوده و به اعتقاد عبدالجلیل قزوینی، از همین رو، مورخان اهل سنت کمتر بدو پرداخته اند. او و خاندانش برای رونق و آبادانی شهر خود بسیار کوشیده اند. بنای مسجد جامع، مدرسه رضویه و فتحیه در ورامین را می توان از کارهای آنان به شمار آورد. شهرت او و فرزندش حسین در جهان اسلام از این روست که در تعمیر و مرمت حرمین شریفین و احسان و بخشش به حاجیان و زائران فعال بوده اند.
سخن سمعانی
سمعانی (م. ۵۶۲ق.) ذیل عنوان «ورامینی» ابوسعد را از معاصران خود دانسته و او را به بزرگی ستوده و یاد کرده که وی ثروتش را در راه آبادانی حرمین شریفین به کار گرفته است. سمعانی از فرزند ابوسعد، حسین، نیز یاد کرده و به کثرت حج گزاری وی و رغبتش به خیرات و صدقات اشاره و او را شیعه غالی (افراطی در شیعه گری) دانسته است. عبدالجلیل قزوینی در گزارشی، ابوسعد را در رتبه خواجگان و بزرگان و رؤسای با اعتبار یاد کرده و از او در شمار معماران بیت الله الحرام و مسجدالنبی نام برده است.
سخن ارموری
محدث ارموی با بهره گیری از سخنان عبدالجلیل، ابوسعد را در ردیف جواد اصفهانی (م. ۵۵۸ق.) از بانیان برخی فعالیت های مذهبی و خیرخواهانه در مدینه دانسته است. کارهای ابوسعد مانند ساختن بناها و مشاهد ائمه: موجب شد تا از سوی برخی سنیان، به گورپرستی و رافضی بودن متهم شود. قزوینی از فرزندان وی نیز تمجید کرده و آنان را از خیرین و احسان کنندگان شمرده و به ویژه از حسین با وصف عالم، زاهد و عماد الحاج و الحرمین یاد کرده است.
سخن ابن جبیر
...
[ویکی حج] رضی الدین ورامینی ملقب به ابوسعد ورامینی از معماران حرمین شریفین در قرن پنجم و ششم که در آبادانی و مرمت حرم مکی و مدنی بسیار کوشید. ابوسعد و خاندانش در آبادانی شهر ورامین بسیار کوشیدند. عمده شهرت ابوسعد ورامینی - که شیعه مذهب بود - به مرمت و تعمیر اماکن مقدس در دو شهر مکه و مدینه مربوط می شود. در منابع مختلف از وی به عنوان مردی ثروتمند یاد شده که ثروتش را در آبادانی مسجدالحرام و مسجدالنبی خرج می کرد. فرزندش حسین نیز همانند پدر در آبادانی حرمین شریفین می کوشید و از وی به «عماد الحاج و الحرمین» یاد شده است.
رضی الدین ابوسعد (بوسعد) ورامینی در اواخر سده پنجم و نیمه نخست سده ششم ق. در ورامین می زیسته؛ اما از زمان تولد و مرگ او اطلاعی دقیق در دست نیست و منابع کمتر به او پرداخته اند. ورامین از سده چهارم در زمره شهرهای شیعه نشین بوده و خاندان های مشهور، از جمله خاندان ابوسعد ورامینی، از آن برخاسته اند. او از نام آوران شیعه ورامین بوده و به اعتقاد عبدالجلیل قزوینی، از همین رو، مورخان اهل سنت کمتر بدو پرداخته اند. او و خاندانش برای رونق و آبادانی شهر خود بسیار کوشیده اند. بنای مسجد جامع، مدرسه رضویه و فتحیه در ورامین را می توان از کارهای آنان به شمار آورد.
شهرت ابوسعد و فرزندش حسین در جهان اسلام از این روست که در تعمیر و مرمت حرمین شریفین و احسان و بخشش به حاجیان و زائران فعال بوده اند. سمعانی (م.۵۶۲ق.) ذیل عنوان «ورامینی» ابوسعد را از معاصران خود دانسته و او را به بزرگی ستوده و یاد کرده که وی ثروتش را در راه آبادانی حرمین شریفین به کار گرفته است. سمعانی از فرزند ابوسعد، حسین، نیز یاد کرده و به کثرت حج گزاری وی و رغبتش به خیرات و صدقات اشاره و او را شیعه غالی (افراطی در شیعه گری) دانسته است. عبدالجلیل قزوینی در گزارشی، ابوسعد را در رتبه خواجگان و بزرگان و رؤسای با اعتبار یاد کرده و از او در شمار معماران بیت الله الحرام و مسجدالنبی(ص) نام برده است. محدث ارموی با بهره گیری از سخنان عبدالجلیل، ابوسعد را در ردیف جواد اصفهانی (م.۵۵۸ق.) از بانیان برخی فعالیت های مذهبی و خیرخواهانه در مدینه دانسته است. کارهای ابوسعد مانند ساختن بناها و مشاهد ائمه(ع) موجب شد تا از سوی برخی سنّیان، به گورپرستی و رافضی بودن متهم شود. قزوینی از فرزندان وی نیز تمجید کرده و آنان را از خیرین و احسان کنندگان شمرده و به ویژه از حسین با وصف عالم، زاهد و «عماد الحاج و الحرمین» یاد کرده است.
