دانشنامه اسلامی
حدود منطقه حرم از دیرباز معهود بوده است؛ از این رو، درباره تعیین محدوده آن، احادیث اندکی وجود دارد. طبق یکی از این احادیث، طول و عرض حرم یک برید (۴ فرسخ) است و مسجدالحرام در مرکز آن قرار دارد. بر پایه گزارش های تاریخی، نخست حضرت ابراهیم (ع) طبق وحی و با راهنمایی جبرئیل، محدوده حرم را علامت گذاشت. در متون حدیثی و تاریخی، به نشانه هایی که محدوده حرم مکه را مشخص می کند، اَعلام، اَنصاب، مَنار، مَعالم، اَزلام و اَمْیال حرم گفته شده است.
پس از حضرت ابراهیم، اسماعیل، نشانه های حرم را بازسازی کرد. در عصر جاهلیت، عدنان بن اُدَد و قُصَی بن کلاب به این کار مبادرت کردند. قریش در آغاز بعثت پیامبر، نشانه های حرم را بازسازی کردند. پس از فتح مکه در سال هشتم، تمیم بن اسد خزاعی و اسود بن خلف قرشی زُهری، به دستور پیامبر اکرم، نشانه های حرم را تعمیر و بازسازی کردند. در ادوار بعد کسانی به دستور برخی خلفا -از جمله عمر بن خطاب در سال ۱۷ق، عثمان بن عفان در سال ۲۶ق، معاویة بن ابی سفیان (حکومت: ۴۱ـ۶۰)، عبدالملک بن مروان (حک: ۶۵ـ ۸۶) و مهدی عباسی (حک: ۱۵۸ـ۱۶۹)، نشانه های حرم را بازسازی و تکمیل کردند. پس از دوره مهدی عباسی، نشانه هایی که بر روی کوه ها بود، بازسازی نشدند و تنها آنها که در راه های ورودی مکه (یعنی مسیرهای مدینه، یمن، عراق، طائف، جعرانه و جده) قرار داشتند، مرمت شدند.
