دانشنامه اسلامی
گونه ای ادبیات که دربرگیرنده ی آثاری است که به نحوی بازگوکننده ی زندگی خصوصی پدیدآورندگان آنهاست. آثاری که در زمره ی این نوع ادبیات قرار می گیرند، تجربه ها، احساس ها، باورها و حالت های شخصی و روحی – روانی خالق خود را باز می تابانند. قدیمی ترین نمونه ی به جا مانده از این نوع ادبیات، اعترافات «سنت آگوستین قدّیس» (۳۵۴-۴۳۰م) است.
← اعترافات «سنت آگوستین قدّیس»
در ادبیات اعترافی دو مقوله قابل مشاهده است؛ رمان اعترافی (confessional novel) و شعر اعترافی (confessional poetry).
← أ. رمان اعترافی
سنت رازپوشی و حفظ ظاهر در میان مردم ایران از نظر عرفی و دینی همواره رعایت شده؛ چراکه در بین مسلمانان، اعتراف در برابر غیر خدا و در حضور بنده، از نظر شرعی منع شده است؛ این سنت در ادبیات فارسی نیز خود را نمایانده است. در ادبیات کلاسیک فارسی، صرف نظر از معدودی آثار (همچون آثار ملامتیان و برخی از صوفیه)، اثر قابل توجهی در اقرار و اعتراف به جزئیات زندگی خصوصی و احیانا خطاهای گذشته به چشم نمی خورد. در عرصه ی زندگی نامه نویسی و حسب حال هم کمتر زندگی نامه یا خاطراتی را می توان یافت که اعتراف های مشخصی علیه نویسنده اش در آن باشد. نمونه ی چنین اعترافی در ادبیات معاصر «سنگی بر گوری» اثر «جلال آل احمد» است که در آن به زندگی خصوصی خود می پردازد و اعترافاتی را درباره ی غم بی فرزندی خویش طرح می کند. اما این وضع در مغرب زمین اندکی متفاوت است، در غرب به علت غلبه ی دین مسیحیت، اعتراف به گناه نزد کشیش یکی از مراسمات و آیین های متداول بوده است و کتاب های تاریخی چندی در باب اعتراف می توان یافت از جمله اعترافات سنت آگوستین قدیس.
