لغت نامه دهخدا
بلکین. [ ب ُ ل ُک ْ کی ] ( اِخ ) ابن زیری بن مناد صنهاجی ، مکنی به ابوالفتوح و ملقب به سیف الدوله ، مؤسس امارت صنهاجیه در تونس. وی به سال 373 هَ.ق. در محلی بین سجلماسه و تلمسان درگذشت. ( از الاعلام زرکلی ج 2 ص 52 از وفیات الاعیان و البیان المغرب و اعمال الاعلام ). و رجوع به طبقات سلاطین اسلام ص 33 شود.
بلکین. [ ب ُ ل ُک ْ کی ] ( اِخ ) ابن محمدبن حماد، چهارمین تن از بنی حماد در الجزایر. که مدت حکومتش از 447 تا 454 هَ. ق. بوده است. ( از طبقات سلاطین اسلام ص 34 ).
