دانشنامه اسلامی
در تفسیر علی بن ابراهیم است که: منظور مردی است که دو باغ بزرگ داشت که از آنها میوه ای فراوان بدست می آورد. در همسایگی او مردی فقیر بود که از این ناز و نعمت محروم و بکفی نان نیازمند بود. ثروتمند مغرور، بر همسایه مستمند خود فخر فروشی کرده، گفت: من از تو ثروتمندترم و نفرات بیشتری دارم. صاحب این باغ و زراعت هر گونه میوه و درآمدی در اختیار داشت (و کان له ثمر).ولی از آنجا که دنیا به کام او می گشت و انسان کم ظرفیت و فاقد شخصیت هنگامی که همه چیز بر وفق مراد او بشود غرور او را می گیرد، و طغیان و سرکشی آغاز می کند که نخستین مرحله اش مرحله برتری جویی و استکبار بر دیگران است، صاحب این دو باغ به دوستش رو کرد و در گفتگویی" با او چنین گفت: من از نظر ثروت از تو برترم، و آبرو و شخصیت و عزتم بیشتر و نفراتم فزونتر است" (فقال لصاحبه و هو یحاوره انا اکثر منک مالا و اعز نفرا).بنا بر این هم نیروی انسانی فراوان در اختیار دارم، و هم مال و ثروت هنگفت، و هم نفوذ و موقعیت اجتماعی، تو در برابر من چه می گویی؟ و چه حرف حساب داری؟! کم کم این افکار- همانگونه که معمولی است- در او اوج گرفت، و به جایی رسید که دنیا را جاودان و مال و ثروت و حشمتش را ابدی پنداشت: " مغرورانه در حالی که در واقع به خودش ستم می کرد در باغش گام نهاد، (نگاهی به درختان سرسبز که شاخه هایش از سنگینی میوه خم شده بود، و خوشه های پردانه ای که به هر طرف مایل گشته بود انداخت، و به زمزمه نهری که می غرید و پیش می رفت و درختان را مشروب می کرد گوش فرا داد، و از روی غفلت و بی خبری) گفت:من باور نمی کنم هرگز فنا و نیستی دامن باغ مرا بگیرد" (و دخل جنته و هو ظالم لنفسه قال ما اظن ان تبید هذه ابدا).
