لغت نامه دهخدا حظائر. [ ح َ ءِ ] ( ع اِ ) ج ِ حظیرة. و قد ینبت [ بر سیاوشان ] فی حظائرالغنم. ( ابن البیطار ). حظایر. رجوع به حظیره شود.حظائر. [ ح َ ءِ ] ( اِخ ) موضعی است به یمامة. حظایر. ( منتهی الارب ).
