باو

لغت نامه دهخدا

باو. ( اِخ ) باو پسر شاپور پسر کیوس در سنه 45 هَ. ق. در یک قسمت از مازندران به سلطنت منتخب شد و اصل و سرسلسله سلاطین مازندران که معروف به ملک الجبال بودند گردید. ( از التدوین ). نام پسر شاپوربن قباد بوده و ملازمت درگاه خسرو پرویز را می کرده ، شیرویه او را در بند کشید. و خانه او را به غارت داد. در زمان یزدگرد خلاص شد و به مازندران آمد و در آتشکده کوسان به عبادت مشغول شد و در آنجا پادشاهی یافت. بعد ازوسرخاب و مهروان و شروین و قارن و رستم شهریاری یافتند و ایشان را آل باوند خوانند. ( از آنندراج ) ( از انجمن آرای ناصری ). باو پسر شاپور پسر کیوس پسر قباد پسر فیروز بود. ( از حبیب السیر چ خیام ج 2 صص 417-441 ) : و پادشاه او را [ کوه قارن را ] سپهبد شهریار کوه خوانند. و از روزگار مسلمانی باز، پادشاهی این ناحیت اندر فرزندان باو است. ( از حدود العالم ).
باو. ( اِخ ) نام سرداری بوده است از سرداران فرخان بزرگ که در ده اویجان به دار زده شد. ( از ترجمه مازندران و استرآباد رابینو ص 78 ).
بأو. [ ب َءْوْ ] ( ع مص ) فخر. مباهات کردن. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). فخر آوردن. ( تاج المصادر بیهقی ). بأواء. ( منتهی الارب ). بأی. || سخت دویدن ناقه. بأی. کوشش نمودن در دویدن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || عجب. شگفت : و منه قوله عمر فی طلحة ( رض ): لولا بأو فیه. || بلند گردیدن. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). بأی.

فرهنگ فارسی

فخر مباهات کردن

دانشنامه عمومی

باو (الهه). باو و نیز Baba ( cuneiform: 𒀭𒁀𒌑 dBa - U2 ) الهه ای بین النهرینی بود.
معنای نام باو نامشخص است.
منابع اولیه باو را در جایگاه یک خدای «حیات بخش» و «مادرانه» معرفی می کنند.
همانگونه که در کتیبه گودئا تایید شده است، آن پدر باو بود. گاهی او را دختر اول او توصیف کرده اند.
همسر باو نینگیرسو بود.
در کیش جایی که باو در دوره بابلی باستان دیده می شود، او در جایگاه همسر زابابا ( خدای جنگ محلی ) است.

دانشنامه آزاد فارسی

صورت کوتاه شدۀ باوَند، پسر شاپور. از سوی خسرو پرویز به حکومت استَخر، آذربایجان ، عراق و طبرستان گمارده شد. در زمان آزرمیدخت در آتشکده ای گوشه گرفت. در ۶۷۹م به دست بلاش کشته شد. او سومین نیای خاندان باوَند بود.