جنیدی. [ ج ُ ن َ ] ( اِخ )از شاعران عهد سامانی است. عوفی درباره وی گوید: محمدبن عبداﷲ مکنی به ابوعبداﷲ از افاضل ادبا و اماثل فضلاء بود و در تازی و پارسی او را قدرتی تمام و بر نظم و نثر او را مهارتی شامل و ابومنصور ثعالبی در یتیمةالدهر ذکر او را آورده است و در میان شعرا صاحب عباد معدود کرده و داریات ( صاحب در ) این قصیده تازی که این دو بیت برهان جودت آن است ذکر او رفته است : یا دار سعد قد علت شرفاتها نبئت آن سمیت قبلةالناس لو رودوفد او لدفع ملمة او بذل مال او ادارة کاس. و از اشعار پارسی او این چند بیت آورده شد: شب گیر صبوح را ز سر گیر بر بانگ خروس و ناله زیر خورشید که برزند سر از کوه آن به که خورد ز جام تشویر از جام به جامه شبانگاه وز جامه به جام رو به شب گیر شیر است غذای کودک خرد شیره ست غذای مردم پیر.( لباب الالباب عوفی چ علمی ص 261 ).
