جناده

لغت نامه دهخدا

( جنادة ) جنادة. [ ج ُ دَ ] ( اِخ ) قبیله ایست به یمن. ( منتهی الارب ).
جنادة. [ ج ُ دَ ] ( اِخ ) نام چند تن از صحابیان است. ( منتهی الارب ).
جنادة. [ ج ُدَ ] ( اِخ ) شهری است در اندلس در حدود طرکونه. خط آهن طرکونة از این شهر میگذرد و به لارده می پیوندد. ( الحلل السندسیه ج 2 ص 270 ).
جنادة. [ ج ُ دَ] ( اِخ ) ابن محمدبن حسین هروی ، مکنی به ابواسامة، لغوی نحوی. از بزرگان دانشمندان و لغت دانان است. وی علم خود از ابومنصور ازهری فراگرفت و از ابواحمد ازهری روایت کرد و سپس بمصر آمد و در آنجا اقامت گزید تابسال 399 هَ.ق. بدست یکی از حکام مصر منسوب به علویین بقتل رسید. ( معجم الادباء چ هندیة مصر ج 2 ص 426 ).

فرهنگ اسم ها

اسم: جناده (پسر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: jannāde) (فارسی: جَناده) (انگلیسی: jannade)
معنی: نام یکی از یاران پیامبر اسلام ( ص )

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] جناده (ابهام زدایی). جناده ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • جناده بن حارث مذحجی سلمانی، جناده از شیعیان معروف کوفه و از شیعیان مخلص امیرالمؤمنین (علیه السّلام) و از شهدای کربلا• جناده هروی، ابواُسامه جنادة بن محمد اَزْدی هروی ، لغوی و نحوی مشهور• جنادة بن عمرو بن خالد صیداوی، بنابر نظر برخی از شهدای کربلا• جنادة بن عوف، ابوثمامه، جنادة بن عوف از قبیله بنی کنانه• جنادة بن کعب انصاری، جناده فرزند کعب بن حرث انصاری خزرجی از یاران باوفا و شیفته امام حسین (علیه السلام)
...