دانشنامه اسلامی
شیخ احمد قمی نژاد، عالم فاضل و معاصر در سال ۱۲۹۹ش در اصفهان متولّد شد. وی با وجود فقر و مشکلات اقتصادی، به تحصیل علوم دینی پرداخت، و پس از طیّ دروس مقدّمات در درس علمای اعلام اصفهان سیّدمحمّدرضا خراسانی، حاج سیّدعبدالحسین طیّب، سیّدمرتضی اردکانی، شیخ محمود مفید و حاج آقا رحیم ارباب حاضر شد. مدّتی نیز در تهران نزد شیخ حسینعلی راشد و رفیعی قزوینی کسب فیض نمود. وی چنان چه خود می گفت، بیست سال ملازم حاج آقا رحیم ارباب بوده است. او واعظی باسواد، با مطالعه و حق گو بود، و به جرم حق گویی و پرخاش به ظلم و ستم و فساد دستگاه پهلوی، تحت تعقیب و شکنجه قرار گرفت، و تا نزدیکی اعدام پیش رفت. قمی نژاد، شاعری پرشور بود، و اشعاری با تخلّص «قاموس» سرود. گزیده مختصری از غزلیّات و قصاید او، پس از وفات، به خطّ استاد غلام رضا توکّلی به چاپ رسید. ایشان در ۱۵ رمضان ۱۴۲۰ق (۳ آذر ۱۳۷۸ش) وفات یافت، و در صحن امام زاده ابوالعبّاس خوراسکان مدفون گردید. این شعرها از او است: "از عشق روی جانان، هم مست و هم خمارم•••بر آن نگار زیبا، معشوق و هم نگارم""عالم چو بزم و محفل، من در میان شمعم•••گرچه ز رَخش دولت، افتاده ام سوارم" "ای اولوا الالباب بر «قاموس» مهر آرید و لطف•••خوب گوییدش اگرچه او بدی ها کرده بود"
قاسمی، رحیم، وفیات علمای معاصر اصفهان، نسخه خطّی.
۱. ↑ قاسمی، رحیم، وفیات علمای معاصر اصفهان، نسخه خطّی.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۵۰۱.
...
