ابن ابی الاشعث. [ اِن ُ اَ بِل ْ اَ ع َ ] ( اِخ ) ابوجعفر احمدبن محمدبن احمدبن ابی الاشعث. اصلاً ایرانی است. بموصل هجرت کرده و پس از زندگانی دراز در سال 359 هَ.ق. درگذشته است. معالجه کودکی از فرزندان ناصرالدوله موجب شهرت و منشاء ترقی و ثروت او شد. هوشی سرشار و عقلی سلیم داشت. هم واحد او علوم طبی و فلسفی بود و شاگردان بسیارتربیت کرد، یکی از پسران او محمد نام از مشاهیر اطبای عصر خویش است. تألیفات عدیده داشته و بهترین ِ کتب او کتابی است در الهیات و کتب دیگری در طب دارد ازقبیل کتاب الادویةالمفرده. کتاب الحیوان. کتاب فی الجدری و الحصبه و الحمیقاء. کتاب فی السرسام و البرسام ومداواتهما. کتاب فی القولنج. کتاب فی البرص و البهق. کتاب فی الصرع. کتاب فی الاستسقا. کتاب فی المالنخولیا. کتاب فی ظهور الدم. کتاب الغاذی و المغتذی. کتاب امراض المعدة و مداواتها. شرح کتاب الحمیاث لجالینوس.
فرهنگ فارسی
اصلا ایرانی است معالجه کودکی از فرزندان ناصرالدوله موجب شهرت اوست
