بابونه گاوی

لغت نامه دهخدا

بابونه گاوی.[ ن َ / ن ِ ] ( اِ مرکب ) گلی است بیرونش سفید و اندرونش زرد میباشد و آنرا بعربی حبق البقر و اصداق المرض گویند. ( برهان ). گاوچشم. اقحوان البقر. کافوری. دارای ساقه های بلند و معطر که بر ضد کرم بکار میرود. ( گیاه شناسی گل گلاب ص 265 ). تیره : سینانتره - رادیه. قسمت قابل مصرف : گل. ماده مؤثره : اسانس. ( کارآموزی داروسازی ص 199 ). دارای برگهای سفید وسط زرد و پُرپَر است. بوته آن بزرگتر از بابونه معمولی است و به ارتفاع نیم متر میرسد. بعض اقسام آن در گل کاری بکارمیرود. ( فرهنگ روستائی ص 299 ).

فرهنگ فارسی

گلی است درونش زرد و بیرونش سفید

دانشنامه آزاد فارسی

بابونۀ گاوی
گیاهی با نام علمی Tanacetum parthenium متعلّق به تیرۀ کاسنی (مرکبان). این گیاه، یک ساله، معطّر و ۴۰ سانتی متر ارتفاع دارد و دارای دو نوع گل، یکی زبانه ای و سفیدرنگ و دیگر لوله ای و زردرنگ و برگ هایی با بریدگی های باریک و دراز است و به صورت خودرو در اطراف مزارع و زمین های بایر و مکان های دیگر می روید. یونانیان این گیاه و دیگر انواع بابونه را، از قدیم الایام و حداقل از قرن اول میلادی، به عنوان داروهای مدر، صفرابر و قاعده آور استفاده می کرده اند.