دانشنامه اسلامی
هدایت عامه را به هدایت به سوی همه منافع و کمالات دنیوی و اخروی یا به رساندن هر موجودی به نهایت کمال وجودی و غایت از خلقت او تعبیر کرده اند. اصل هدایت عامه را لازمه جهان بینی توحیدی اسلامی دانسته اند؛ به این بیان که این نوع از هدایت خداوند، به دلیل فیاض علی الاطلاق بودن خداوند، شامل همه موجودات از کوچک ترین ذره ها تا بزرگ ترین ستاره ها و از پست ترین موجودات بی جان تا عالی ترین جان دارها یعنی انسان در حدی که برای آن موجود امکان پذیر و شایسته است، می شود و موجودات در مسیر کمالشان از آن برخوردار می گردند؛ به همین دلیل قرآن همانگونه که واژه وحی را برای هدایت انسان استفاده می کند برای هدایت سایر موجودات نیز به کار برده است. مفسران آیاتی از قرآن را ناظر بر این نوع از هدایت الهی می دانند که از جمله می توان به آیه ۵۰ سوره طه «قَالَ رَبُّنَا الَّذِی أَعْطَی کلُ شیءٍ خَلْقَهُ ثمُ هَدَی»، آیه ۳ سوره اعلی «وَ الَّذی قَدَّرَ فَهَدی» و آیه ۷۸ سوره شعراء «الَّذِی خَلَقَنی فَهُوَ یهَْدِین» اشاره کرد.
درباره هدایت عامه میان اندیشمندان نظرات مختلفی ارائه شده است که در ادامه به آن پرداخته می شود:
