دانشنامه اسلامی
چند سال از بعثت رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) گذشته بود که کم کم قریش متوجه شدند، گروه زیادی مانند "حمزة بن عبدالمطلب"، "عمر بن خطاب" و … به دین اسلام در آمده و گروهی نیز به حبشه رفته اند و در پناه پادشاه حبشه در کمال آسایش و امنیت به سر می برند و اسلام در میان قبایل عرب نیز کم و بیش، پیروانی پیدا کرده است.
امضای پیمان نامه قریش
قریش که با حمایت جدی از پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) رو به رو شدند بار دیگر، قتل وی را به فرصتی دیگر موکول کردند و چون اشعار ابوطالب به گوش آنها رسیده بود، می دانستند "ابوطالب" او را تسلیم نمی کند و نمی توانند پیغمبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را بکشند؛ از این رو نامه ای نوشتند مبنی بر اینکه با بنی هاشم خرید و فروش نکنند و به آنان زن ندهند و از ایشان زن نگیرند و با آنان داد و ستد نکنند؛ مگر آنکه محمد را به آنها تسلیم کنند تا او را بکشند. سپس هم پیمان شدند و هشتاد مهر بر آن صحیفه زدند. نویسنده تعهدنامه، مردی به نام "منصور بن عکرمه" بود. برخی نامش را "نضر بن حارث" ضبط کرده اند. پیغمبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) او را نفرین کرد و قسمتی از انگشتانش از کار افتاد.
محاصره در شعب
پس از امضای پیمان نامه قریش در شب اول سال هفتم بعثت، پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) همراه بنی هاشم و بنی مطلب، از مکه به «شعب ابی طالب» منتقل شدند و در آنجا استقرار یافتند. براساس منابع، ابوطالب بود که بنی هاشم و از جمله حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) را به شعب انتقال داد؛ چون احتمال خطر برای پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) وجود داشت.
سخت ترین محاصره قریش
...
