روان گفتار. [ رَ گ ُ ] ( ص مرکب ) آنکه سخنش فصیح و سلس باشد. آنکه سخنان منسجم و شیوا تواند گفت ، و در بیت ذیل بمعنی سخن گوینده و ناطق است : بگویی حال و بازآری جوابم که خاموش روان گفتاری ای باد.خاقانی.
فرهنگ فارسی
آنکه سخنش فصیح و سلس باشد آنکه سخنان منسجم و شیوا تواند گفت
