دانشنامه اسلامی
برخی از آیات قرآن به تسبیح دائمی و همیشگی، توصیه می کند و این نشان می دهد در هر زمانی می توان خداوند را تسبیح گفت. در برخی آیات هر صبحگاه و شامگاه امر به تسبیح می کند. اما در برخی دیگر، به تسبیح در زمان های مخصوصی دستور داده شده است، مثلاً قبل از طلوع و غروب خورشید ، نیمه شب ، در طول شب و اطراف روز ، بعد از سجده و هنگام تلاوت آیات الهی و... . در این میان، تأکید بیشتر بر تسبیح در هنگام طلوع و غروب است، یعنی هنگام جابه جایی روز و شب که با مفهوم عبور و تنزیه هم خوانی دارد؛ هرچند برخی آن را به معنای نماز که بهترین شکل تسبیح است، دانسته اند. بر این اساس می توان زمان هایی که در آیات برای تسبیح ذکر شده اند را به دو گروه زمان های عام و زمان های خاص تقسیم نمود..
تسبیح در زمان های عام
← تسبیح دائمی و همیشگی
← هنگام دعوت مردم به توحید
...
