شکر باری

لغت نامه دهخدا

شکرباری. [ ش َ ک َ ] ( حامص مرکب ) باریدن شکر. افشاندن شکر. || شیرین حرکاتی :
آمدند از ره شکرباری
کرده زیر قصب کله داری.نظامی. || کنایه از سخن شیرین گفتن. شیرین سخنی. شیرین گفتاری :
خدای را که تواند گزارد شکر و سپاس
یکی منم که به شکرش کنم شکرباری.سعدی.

فرهنگ فارسی

باریدن شکر یا شیرین حرکاتی
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم