شاویه

لغت نامه دهخدا

( شاویة ) شاویة. [ وی ی َ ] ( ع ص ) سعفةشاویة؛ شاخ خشک. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
شاویة. [ ] ( اِخ ) نامی است که عرب به بربران ساکن کوه اوراس در الجزایر [ حدود صحراء ] داده اند. این قوم بعدها اسلام پذیرفتند ولی بسیاری از عادات دین قدیم خود را حفظ کرده اند.

گزارش محتوای نامناسب