رخنه رخنه

لغت نامه دهخدا

رخنه رخنه. [ رَ ن َ / ن ِ رَ ن َ / ن ِ ] ( ص مرکب ) شکاف شکاف. چاک چاک. سوراخ سوراخ :
تن نای شد رخنه رخنه ز غم
که دیگر نخواهد برآمدش دم.فردوسی.زآن زمینها که رخنه کرد عجوز
مانده آن خاک رخنه رخنه هنوز.نظامی. || کنگره دار. دندانه دار :
ز عین فعل براق مواکبت دل قاف
هزار بار شده رخنه رخنه چون سر سین.سلمان ساوجی.

فرهنگ فارسی

شکاف شکاف چاک چاک سوراخ سوراخ
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم