لغت نامه دهخدا رخنه رخنه. [ رَ ن َ / ن ِ رَ ن َ / ن ِ ] ( ص مرکب ) شکاف شکاف. چاک چاک. سوراخ سوراخ : تن نای شد رخنه رخنه ز غم که دیگر نخواهد برآمدش دم.فردوسی.زآن زمینها که رخنه کرد عجوزمانده آن خاک رخنه رخنه هنوز.نظامی. || کنگره دار. دندانه دار : ز عین فعل براق مواکبت دل قاف هزار بار شده رخنه رخنه چون سر سین.سلمان ساوجی.