لغت نامه دهخدا تاب بردن. [ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) برآمدن با کسی یا چیزی. مقاومت توانستن با کسی یا چیزی : با باز کجا تاب برد بچه فرفور؟ابوشکور.
