ببک

لغت نامه دهخدا

ببک. [ ب َ ب َ ] ( اِ ) حدقه چشم. ( ناظم الاطباء ). ببه. نی نی. مردم چشم. مردمک. ذباب العین. انسان العین. مردمه. کاک. کیک. تخم چشم. مردم. ناظر. || بچه. فرزند. ( ناظم الاطباء ).
ببک. [ ب ِ ب ِ ] ( اِخ ) نام قلعه ای در ترکیه اروپا نزدیک قسطنطنیه واقع در یکی از نقاط بسیار زیبای کرانه بسفور.

فرهنگ فارسی

نام قلعه ای در ترکیه است

فرهنگ اسم ها

اسم: ببک (پسر) (ترکی)
معنی: مردمک چشم