ادفو

لغت نامه دهخدا

ادفو. [ اُ ] ( اِخ ) اتفو. نام شهری بساحل نیل بجنوب اسنا . ( ابن بطوطه ). نام قریه ای است بصعید مصر اعلی بین اسوان و قوص و نخل بسیار و دارای خرمائی است که از بس شیرینی کس بخوردن آن قادر نیست مگرآنکه مانند شکر در هاون بکوبند و بر عصاید پاشند. واز آنجاست ابوبکر محمدبن علی الأدفوی ، ادیب مقری مصاحب نحّاس. او راست کتابی در تفسیر قرآن مجید در پنج مجلد بزرگ و کتب ادب دیگر و ترجمه او در معجم الادباء آمده است. ( معجم البلدان ). ادفو قصبه ای است کوچک به دومیلی ساحل یسار رود نیل به 106 هزارگزی شمالی اسوان. سکنه آن 20000 تن است و مرکز قضائی است و آن در قدیم شهری بزرگ بوده است و مصریان قدیم آنرا اطبو می نامیدند و یونانیان اپولونیوپولیس بزرگ می خواندند.ویرانه های شهر قدیم اکنون دیده می شود، و رصیف زیبائی از شهر قدیم هم اکنون بر ساحل نیل برجایست و دو معبد قدیم آن شهر نیز موجود است و این دو معبد به ستونها و هیکل ها و خطوط هیروگلیف ( خط وحوش ) مزین است و هرچند این آثار یکی از اجله اثرهای قدیم مصر است لکن بسیار کهن و قدیمی نیست. بناء این معابد بروزگار بطالسه شده است و دلیل است که تا زمان بطلمیوسها صنایع و مدنیت قدیم مصر هنوز بر قوت خویش بوده است و ابوبکر محمدبن علی ادفوی صاحب تفسیر معروف در پنج مجلد و کتب ادبیه دیگر از مردم آنجاست. ( قاموس الاعلام ترکی ). و رجوع به ضمیمه معجم البلدان شود. || قریه ای است بمصر از کورةالبحیرة. ( معجم البلدان ). || دهی است نزدیک اسکندریه. ( منتهی الارب ).

فرهنگ فارسی

اتفو قریهایست بصعید مصر اعلی در دومیلی ساحل چپ رود نیل و ۱٠۶ کیلومتری شمال اسوان . یونانیان آن را [ اپولونیوپولیس بزرگ ] میخواندند . ویرانه های شهر قدیم اکنون دیده می شود و دو معبد قدیم آن نیز باقی است .

دانشنامه عمومی

ادفو شهر و شهرستانی در استان اسوان مصر است. معبد هوروس از مهم ترین اماکن توریستی این شهر است.

دانشنامه آزاد فارسی

اِدْفو (Edfu)
اِدْفو
شهری در مِصر عُلیا، واقع در کرانۀ غربی رود نیل، در حدود ۷۷۸کیلومتری جنوب شرقی قاهِرِه. در دوران قدیم آن را آپولینوپولیس ماگنامی خواندند؛ که به سبب معبد ماسه سنگی اش شهرت داشت؛ این معبد به هوروس، خدای خورشید، اختصاص داشت و کامل ترین معبد مصری به جا مانده از دوران باستان است. ساختمان آن در زمان بطلمیوس سوم، پادشاه یونانی مصر، در ۲۳۷پ م آغاز شد، و ۱۸۰ سال بعد، در زمان بطلمیوس دوازدهم، در ۵۷پ م خاتمه یافت.