لغت نامه دهخدا
ارنه. [ اُ ن َ ] ( ع اِ ) پنیر تر. ( مهذب الاسماء ). پنیر دلمه. || شراب. || دانه ای که شیر را پنیر می گرداند. || جایگاه حربا بر درخت چون برخیزد. ( مهذب الاسماء ). ارنةالحرباء؛ جائی از درخت که حربا بر آن بایستد. آشیان حربا که از چوب باشد. ج ، اُرن. ( مهذب الاسماء ).
ارنه. [ اَ ن َ ] ( حرف ربط مرکب ) مخفف اگرنه.
ارنه. [ اِ ن ِ ] ( اِخ ) ( قاموس الاعلام ترکی ). رجوع به اِرْن ( شط و بحیره ) شود.
ارنه. [ اِ ن ِ ] ( اِخ ) کرسی مایِن از ناحیه ماین ، واقع در ساحل اِرْنِه از شعب لوار، دارای 4766 تن سکنه و راه آهن از آن گذرد.
