نگل

لغت نامه دهخدا

نگل.[ ن َ ] ( ص ، اِ ) آنکه خطش تمام ندمیده باشد، یعنی پسری که مزلف شده باشد. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ). پسر ساده خوش روی. امرد. ( فرهنگ خطی ). جوانی که خطش آغاز به دمیدن کرده باشد. ( ناظم الاطباء ). مصحف تگل است. ( از حاشیه برهان قاطع چ معین ). رجوع به تگل و نکل و لغت فرس اسدی ص 321 شود.
نگل. [ ن ِ گ ِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان کلاترزان بخش رزاب شهرستان سنندج ، در 15هزارگزی شمال شرقی رزاب ، در ناحیه ای کوهستانی و سردسیر واقع است و 545 تن سکنه دارد. آبش از چشمه ، محصولش غلات و حبوبات و لبنیات و توتون و انگور، شغل اهالی زراعت و گله داری است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).

فرهنگ فارسی

دهی است از دهستان کلاترزان بخش رزاب شهرستان سنندج . در ۱۵ هزار گزی شمال شرقی رزاب در ناحیتی کوهستانی و سردسیر واقع است . آبش از چشمه محصولش غلات و حبوبات و لبنیات و توتون و انگور شغل اهالی زراعت و گله داری است .

دانشنامه عمومی

نگل (سنندج). نگل، روستایی از توابع بخش کلاترزان شهرستان سنندج در استان کردستان ایران است.
این روستا در دهستان نگل قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال۱۴۰۰، جمعیت آن ۱۷۳۲ نفر ( ۵۲۶خانوار ) با دهیاری آقای کیومرث فرجی می باشد.
نگل در ۶۵ کیلومتری شهر سنندج و در مسیر سنندج - مریوان قرار دارد. این روستا در میان دره قرار دارد و رودخانهٔ «شوشیر» از جنوب آن می گذرد. این روستا از طرف شمال به کوه «حسن عالی»، از جنوب شرقی به کوه «پل چرمو»، از جنوب به کوه «قژاکان»، از شمال غربی به دره «کانی چرمو» و کوه «کوره میانه»، از غرب و جنوب غربی به دره «کاچول» و از شمال شرقی به «رسنی دره» محدود می شود. مردم روستای نگل به زبان کردی سورانی سخن می گویند و اهل تسنن هستند.
«قرآن نگل»، قرآن بزرگی است که با خط کوفی بر کاغذ ضخیم و قهوه ای رنگی نوشته شده است و به علت تشابهش با پوست، در بین مردم به «پوست آهو» شهرت یافته است. سبک و شیوه نگارش قرآن مربوط به سده چهارم هجری است، اما مردم روستا آن را به عثمان بن عفان خلیفهٔ سوم نسبت می دهند. این قرآن هم اکنون در مسجد روستا واقع در مسیر جاده مریوان و در ۶۰ کیلومتری سنندج نگهداری می شود و مورد احترام فوق العادهٔ مردم است. دربارهٔ پیدایش قرآن نگل می گویند که در زمان گذشته، چوپانی در این منطقه سرگرم چرای گوسفندان بوده است که ناگهان گل بسیار زیبایی، توجه او را به خود جلب می کند. وقتی گل را از زمین بیرون می آورد، چاله ای پدید می آید و صندوقچه ای می بیند. چوپان که به تنهایی نمی تواند صندوقچه را بیرون آورد، اهالی روستا را خبر می کند. مردم، صندوقچه را بیرون می آورند و می بینند قرآن بزرگی در آن صندوقچه وجود دارد. چون این قرآن در اثر توجه چوپان به گلی زیبا، کشف شده بود، این محل به «نوگل» معروف شد[ نیازمند منبع] و مردم، مسجدی به نام «مسجد نوگل» را بنا نهادند که به مرور زمان به «مسجد نگل» شهرت یافت.