فلک پیما

لغت نامه دهخدا

فلک پیما. [ ف َ ل َ پ َ / پ ِ ] ( نف مرکب ) فلک پیماینده. فلک سیر. ( فرهنگ فارسی معین ) :
صیت او چون خضر و بختش چون مسیح
این زمین گرد آن فلک پیمای باد.خاقانی.ای فلک پیمای چست چست خیز
زآنچه خوردی جرعه ای بر ما بریز.مولوی.

گزارش محتوای نامناسب