فلورانس
فرهنگ فارسی
دانشنامه عمومی
فلورانس از کانون های مالی و بازرگانی اروپای سده های میانه و از ثروتمندترین شهرهای دوران خود بود. لئوناردو داوینچی نقاش مشهور بیشتر عمر خود را در فلورانس گذراند. فلورانس را خاستگاه رنسانس ایتالیایی به شمار آورده و به آن لقب «آتن سده های میانه» داده اند.
گالری اوفیتزی، گالری آکادمیا، موزه ملی سن مارکو، کاسا بوناروتی، موزه ملی بارجلو و موزه گالیله از جمله مهم ترین موزه های فلورانس هستند.
فلورانس در سال ۸۰ میلادی توسط ژنرال رومی، لوسیوس کورنلیوس سولا، بنیاد شد. او این محل را به عنوان سکونتگاهی برای سربازان بازنشسته خود بنیاد گذاشت و آن را فلوئنتیا ( Fluentia ) نامید که به معنای «جریان آب» است و به محل قرارگیری این شهر بین دو رودخانه اشاره دارد. نام فلوئنتیا بعدها به شکل فلورنتیا ( Florentia ) و فیرنتزه درآمد. نام فلورانس که در فارسی رواج دارد شکل فرانسوی این نام است.
شهر فلورانس از سال ۱۸۶۵ تا ۱۸۷۰ پایتخت پادشاهی ایتالیا بوده است. در سده های میانه فلورانس کانون بازرگانی و امور مالی اروپا بوده و بعدها رنسانس ایتالیا از این شهر آغاز شد. خاندان مدیچی سال های طولانی در شهر فلورانس فرمان روایی داشتند.
انواع هنر به ویژه هنر معماری و مجسمه سازی در شهر فلورانس جایگاه ویژه ای داشته و دارد به طوری که این شهر را به یکی از مهم ترین مراکز هنری اروپا تبدیل کرده است. فلورانس هم چنین دارای بیش از چهل موزه و نگارخانهٔ هنری می باشد که مهم ترین آن ها گالری اوفیتزی∗ و پالاتزو پیتی∗ به شمار می آید.
دیگر آثار تاریخی فلورانس به شرح زیر است:
• Palazzo Vecchio
• Loggia de, Lanzi ( دراین محل آثار هنری زیبای چلینی بنام Perseus دیده می شود )
• دوئومو ( Doumo ) ( در آن جا واپسین مجسمه که میکل آنژ ساخت مشاهده می شود )
• Palazzo Riccardi ( محل اقامت خانواده مدیچی )
• کلیسای سانتا کروچه به معنای ( صلیب مقدس )
• کلیسای جامع سانتا ماریا دل فیوره
• گالری اوفیتزی
• گالری آکادمی فلورانس
دانشنامه آزاد فارسی
نمایی از شهر فلورانس و کلیسای جامع آن
نمایی از شهر فلورانس و کلیسای جامع آن
(به ایتالیایی فیرِنْتْسه؛ به رومی فلورِنتیا) مرکز توسکان، در شمال ایتالیا، واقع در کرانۀ رود آرنو، به فاصلۀ ۸۸کیلومتری مصب رود مزبور. ۳۵۱,۶۰۰ نفر جمعیت دارد (۲۰۰۳). دارای صنایع چاپ، علوم مهندسی و تولید تجهیزات اپتیکی است؛ صنایع دستی آن عبارت اند از وسایل چرمی، طلا، نقره جات، و برودْری دوزی. آثار هنری و معماری آن جهانگرد بسیاری را به سوی خود جذب می کند. نوابغ سرشناس قرون وسطا و رنسانس ازجمله دانته و بوکاتچو، نویسندگان ایتالیایی، و جوتو، لئوناردو داوینچی، و میکلانژ، نقاشان ایتالیایی، در این شهر زندگی می کردند. گنجینه های معماری فلورانس عبارت اند از پونته وکیو (۱۳۴۵م )؛ کاخ های پیتّی و وکیو؛ کلیساهای سانتا کروچه و سانتا ماریا نوولا؛ کلیسای جامع سانتا ماریا دل فیوره (۱۳۱۴م)؛ و نگارخانۀ اوفیتسی که یکی از زیباترین مجموعه های هنری اروپا را در خود دارد. یولیوس سزار در قرن ۱پ م فلورانس را در محل شهر اتروریایی فایسولای بنا کرد .گت ها در ۴۰۵م آن را محاصره کردند و شارلمانی در ۷۸۶م از آن دیدن کرد. در ۱۰۵۲م، به کنتس ماتیلدا، از توسکان، (۱۰۴۶-۱۱۱۵م )؛ واگذار شد و از قرن ۱۱م به بعد خودمختار بود. در ۱۱۹۸م جمهوری مستقلی شد که دوازده نفر از شهروندان آن را اداره می کردند و دیوارهای جدیدی به دور آن کشیده شد. در قرون ۱۳ و ۱۴ صحنۀ رویارویی گوئلف ها و گیبلین ها شد. به رغم آن، فلورانس در قرون ۱۴ تا ۱۶ به اوج عظمت خود رسید. در قرن ۱۵ـ ۱۸، خانوادۀ مدیچی که در اصل بانکدار بودند، قدرت برتر به شمار می رفتند. در ۱۷۳۷، فلورانس به ملکۀ اتریش، ماری ترز، واگذار شد، که سلطۀ امپراتوری هابسبورگ ـ لورن برآن تا ۱۸۶۱ ادامه یافت و سپس پایتخت ایتالیا شد (۱۸۶۵-۱۸۷۰) فلورانس در جنگ جهانی دوم و سیل های ۱۹۶۶ آسیب جدی دید. زادگاه نویسندگانی چون دانته و ماکیاولی، پیکرتراشانی چون دوناتلو و گیبرتی، و بنیادگذار پرستاری، فلورانس نایتینگل است.
