نیم ره

لغت نامه دهخدا

نیم ره. [ رَه ْ ] ( اِ مرکب ) نیم راه. نیمه راه. نیمه راه. وسط راه. در بین راه. رجوع به نیم راه شود.
- در نیم ره ، به نیم ره ؛ به مقصد نرسیده. به پایان راه نرسیده :
جبریل هم به نیم ره از بیم سوختن
بگذاشته رکابش و برتافته عنان.خاقانی.اندیشه کنم که وقت یاری
در نیم رهم فروگذاری.نظامی.ز خود گرچه مرکب برون رانده ام
به راه تو در نیم ره مانده ام.نظامی.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم